Pas një periudhe të gjatë pa paraqitje televizive, Arbana Osmani u shfaq mbrëmjen e kaluar në natën finale të “X Factor Albania”, duke emocionuar publikun me një prani të papritur dhe një rrëfim të sinqertë e prekës. E njohur më parë si ikona e skenës së “Big Brother”, program që e moderoi për 10 vite me radhë, Arbana ishte larguar dy vite më parë nga kjo detyrë.
Me hyrjen e saj në skenën e “X Factor”, publiku e mirëpriti me duartrokitje të jashtëzakonshme. Pasi falënderoi të gjithë, Arbana nisi fjalimin e saj me humor: “Sonte nuk jam këtu për të kënduar, se nëse do ta bëja, shumica do të ndryshonin menjëherë kanalin e televizorit dhe unë nesër do të bëhesha meme e ditës”.
Më pas ajo vazhdoi: “Jam këtu sepse Alketa kur i thashë ‘nëse do të vish te programi im’, më tha ‘zemër, unë të vij, nëse më vjen’. Kështu që jam për të kthyer një borxh, por jo vetëm për këtë. Jam këtu sonte sepse dua t’i them dy fjalë atyre dy të rinjve të cilët, sonte nga kjo garë, nuk do të dalin si fitues. Unë kam qenë vazhdimisht në garë gjatë punës sime. Dhe jo gjithmonë kam fituar, përkundrazi, kam humbur shpesh. Dy vjet më parë ndoshta në këtë orë, në një studio të madhe gjigande si kjo me shumë drita, në programin që kishte mbërthyer gjithë shqiptarët kudo që janë brenda dhe jashtë kufijve, ku unë isha drejtuesja e tij, e vetmja gjë që mezi po prisja të ndodhte ishte që ai program të mbaronte. Isha në pozicionin më të lakmuar që një prezantues televiziv mund të ketë. Audienca maksimale, suksesi i jashtëzakonshëm, komente në rrjet pa fund, rrogë me shumë zero, kontrata të rëndësishme marketingu, titull i madh në çdo portal dhe shumë angazhime. Në atë kohë kushdo që ishte afër meje dhe dëgjonte t’i thosha se kisha vendosur që vitin tjetër të mos isha më në prezantimin dhe drejtimin e Big Brother, më thoshte se po ia fus kot, se po bëj shumë gabim, se nuk duhet ta lë se është maja e spektaklit, se do të më mbyllen gjithë dyert kështu në Top, se ky do të ishte fundi i karrierës sime në televizion, se nuk ka asnjë njeri të pazëvendësueshëm, çfarë mendon, se do të pendohem, e shumë e shumë ‘se’ të tjera”.
“Natyrisht një pjesë e këtyre gjërave dolën të ishin të vërteta e pavarësisht gjithë korit që kisha kundër atë kohë, jo pa keqardhje, por sepse po humbisja diçka më të rëndësishme se suksesi, se audienca e se paratë, po humbisja veten time. Kam filluar ta bëj këtë punë kur kam qenë 14 vjeçe jo për t’u bërë e famshme, por se më buronte, se kam dashur gjithmonë të prezantoj, të mbërthej publikun, të komunikoj me ta, të frymëzoj dhe pavarësisht se nuk kam qenë kurrë imazhi i bukurisë perfekte në televizion, nuk kisha as gjatësinë, as atë ecjen perfekte, duart i mbaja keq, akoma i mbaj keq. Megjithatë, edhe pse jam fyer e jam bullizuar, jam sulmuar për këto gjëra që nuk ishin perfekte në televizion, unë prapë në televizion kam bërë gjithçka që kam dashur, jo gjithmonë ia kam dalë, kam bërë gabime plot, por nuk jam dorëzuar asnjëherë. Nuk jam dorëzuar sepse prindërit e mi, mua më kanë mësuar që nuk duhet të dorëzohesh kurrë, se duhet të luftosh, duhet t’ia dalësh, duhet të ringrihesh edhe kur bie, duhet të jesh e para, duhet të kërkosh më shumë, duhet të luftosh për atë që ti do, të hedhësh djersë dhe pastaj të luftosh për atë që ke hedhur djersë dhe kur të thyhesh të qëndrosh, të mos ikësh. Çfarë je ti? E pazonja je ti? T’i lësh gjërat përgjysmë?”.
“E megjithatë, para dy vitesh, u dorëzova. U largova nga ajo studio e madhe televizive zemërthyer, duke e ditur shumë mirë që mund të ishte hera e fundit që do të shkelja aty. U largova duke menduar nëse kolegët dhe miqtë e mi të shumë viteve do të kishin guximin të më shkruanin e të më flisnin pasi të mos isha më prezantuesja e famshme e Big Brother-it. Ika, dhe nuk kisha asnjë plan B, asnjë. Dija se çfarë nuk doja, por nuk dija se çfarë doja dhe kaq më mjaftonte. Kisha shumë frikë, por frika për të ndryshuar, nuk ishte më e madhe se frika për të ndenjur, por e mundi. Dalëngadalë rekuperova kohën e humbur me fëmijët e mi, nisa një sipërmarrje që e kisha me qejf, udhëtova, fillova të gatuaj më shumë tiramisu, njoha njerëz të rinj dhe xhirova një emision në shtëpinë time. Shijova jetën reale, atë që s’ka lidhje me followers-at, me grim, me showbiz-in, dhe ndjeva se ishte shumë e bukur. Dalëngadalë, duke ikur nga suksesi në sytë e publikut, po njihja një sukses dhe po shijoja një sukses tjetër, një sukses të ri, ndryshe. Mos më keqkuptoni, jo rehat, jo pa kokëçarje, por atë ndjesinë që të mbyt, nuk të lë të jesh i lirë, që nuk të lë të jesh i vërtetë – dhe ky për mua ishte një sukses i ri, një dhuratë që po ia bëja vetes sime. Jeta ka ndonjëherë mënyrën e vet për të rikujtuar se duartrokitjet e jashtme, nuk e mbushin gjithmonë boshllëkun e brendshëm. Duartrokitjet e audiencave të mëdha si sonte këtu, ishin zëvendësuar nga duartrokitjet e tre fëmijëve të mi që duartrokisnin kështu kur në mëngjes surprizoheshin me petulla dhe më kënaqnin po njësoj”.
“Ajo që dua të them sonte është: vetëm një prej tyre, tre finalistëve, do të shkojë në shtëpi me një trofe dhe do të vlerësohet nga juria, por edhe nga publiku me interpretimin e përsosur. E nëse nuk do të jesh ti, mos u mërzit. Ne nuk jemi në këtë jetë për të qenë të përsosur, jemi për të qenë të vërtetë, kemi pjesën tonë të dështimeve dhe humbjeve, jemi këtu për të qenë të ndjeshëm, jemi këtu që të rrëzohemi, të falim, të mësojmë, jemi që të japim maksimumin, të bëjmë çdo gjë që mundemi me gjithë forcën tonë dhe nëse thyhemi, të ringrihemi më të fortë. Në kërkimin për sukses, këshilla ime është: mos e humbisni kurrë dritën tuaj të brendshme. Atë që buron nga shpirti, dhe mos bëni kurrë kompromise që ju tjetërsojnë.
“Dy dekada në televizion më mësuan që, sado të përpiqem, disa do të më duan, disa do të më gjykojnë, disa s’do të më kuptojnë kurrë. Por unë kam zgjedhur të jetoj jetën time, dhe jo pritshmëritë e të tjerëve – e ndoshta kjo është forma më e pastër e guximit”, përfundoi Arbana.
